Dezerter + AnEmJa zagrają w słubickiej Prowincji!

Dezerter „Większy zjada mniejszego”

Nowa płyta Dezertera „Większy zjada mniejszego” zawiera 10 skondensowanych, mrocznych i niepozostawiających nikogo obojętnym utworów. Powstawała od stycznia tego roku, a została zrealizowana w lipcu przez Macieja Cieślaka w Studiu im. Adama Mickiewicza oddział w Warszawie. Zespół postanowił wykonać „krok wstecz” i nagrał materiał w technice analogowej, czyli na taśmę magnetyczną i bez pomocy komputerów. Taka formuła wymusiła inny tryb pracy i rejestrowania instrumentów – większość partii należało nagrać na tzw. setkę. To z kolei przełożyło się na lepszy przepływ energii między muzykami podczas sesji. I oczywiście na brzmienie, które stało się bardziej „oldskulowe”. Cztery lata, które minęły od premiery poprzedniego krążka „Prawo do bycia idiotą” pozwoliły Dezerterom przemyśleć, w którą stronę chcą podążać ze swoim słowno-muzycznym przekazem.

Pomimo napisania ponad setki zaangażowanych piosenek dali radę znaleźć jeszcze tematy, o których warto mówić. Ta płyta nie jest lekką rozrywką, kwalifikuje się raczej do wagi ciężkiej i wymaga od słuchaczy zaangażowania intelektualnego. Jak twierdzi Krzysztof Grabowski, perkusista i autor tekstów: Ta płyta nie zawiera wesołkowatego „rock’n’rolla”, mimo że jest grana na gitarach, a w wokalach pojawia się sporo melodii. Słuchasz na własną odpowiedzialność!

Wydawca: Mystic Production, 6.10.2014

DEZERTER – historia zespołu

Zespół powstał w maju 1981 r. w Warszawie. Pierwszy skład to: Robert „Robal” Matera – gitara, voc., muzyka; Krzysiek Grabowski – perkusja, teksty i Darek „Stepa” Stepnowski – bas. Po pewnym czasie dołączył Darek „Skandal” Hajn – voc. Grupa przyjęła prowokacyjną wtedy nazwę SS-20 (były to radzieckie rakiety z głowicami nuklearnymi), a swój debiut koncertowy miała na Mokotowskiej Jesieni Muzycznej w listopadzie 1981 r. W stanie wojennym SS-20 został zmuszony zmienić nazwę i już jako DEZERTER udał się w trasę koncertową z zespołami: TZN Xenna i Deuter (słynna Rock Galicja’82).

Pod koniec 1983 roku Dezerter nagrał singla dla Tonpressu: „Ku przyszłości” (4 utwory: „Ku przyszłości”, „Spytaj milicjanta”, „Szara rzeczywistość”, „Wojna głupców”). Jednak brak możliwości nagrania pełnej płyty skłoniły muzyków do założenia własnego miniwydawnictwa Tank Records. Jego nakładem ukazały się dwie kasety: „Jeszcze żywy człowiek” (koncert z Jarocina’84) i „Izolacja” (koncert Dezertera z Hybryd plus utwory nowofalowych zespołów radzieckich). W 1985 roku odszedł z zespołu Stepa, zastąpiony wkrótce przez Pawła Piotrowskiego. W następnym roku ze śpiewania zrezygnował Skandal (zmarł w 1995). Funkcję wokalisty ponownie przejął Robal. W 1985 roku ukazały się dwie składankowe płyty: „Fala”, na której obok m.in. utworów Siekiery, Kryzysu czy Izraela, znalazły się też utwory Dezertera: „Nie ma zagrożenia” i „Plakat” oraz „Jak punk to punk”, na której pojawiły się piosenki „Nie ma nas” i „Uległość”.

Rok 1987 przyniósł wydanie w USA przez Maximum Rock'n'Roll pierwszej długogrającej płyty Dezertera – „Underground Out Of Poland”. Dzięki operatywności ówczesnego menedżera grupy – Maćka Chmiela – w 1987 r. został nagrany pierwszy (ocenzurowany) LP „Kolaboracja”.

Rok 1989 to kolejna płyta „Kolaboracja II”, a 1990 – „Wszyscy przeciwko wszystkim” (wydana w Polsce i we Francji) oraz dwumiesięczna trasa po Szwajcarii, Niemczech, Francji, Holandii, Japonii. Dwa lata później ukazał się album „Blasfemia”, a w 1993 r. „Jak powstrzymałem III wojnę światową” – zbiór archiwalnych nagrań Dezertera oraz cztery piosenki z udziałem Katarzyny Nosowskiej. W 1993 r. po raz kolejny nastąpiła zmiana basisty, na miejscu Pawła na krótko pojawił się Mariusz „Zyziek” Zych. Latem 1994 roku Dezerter (w składzie: Robert Matera i Krzysiek Grabowski) nagrał album „Ile procent duszy?”.

W tym samym roku powstał film o grupie: „Dezerter – nie ma zagrożenia” (zrealizowany przez Pawła Konnaka). Kolejna płyta zespołu: „Deuter” (1995) to przypomnienie utworów zespołu Deuter zaśpiewanych przez Pawła „Kelnera” Rozwadowskiego. Na basie zagrał Tony von Kinsky (zrezygnował z grania w zespole w 1999 i został zastąpiony przez Jacka Chrzanowskiego). Kolejne albumy to: „Mam kły mam pazury” (1996), „Ziemia jest płaska” (1997) i „Decydujące starcie” (2001), który po raz kolejny został nagrany w dwuosobowym składzie: Matera-Grabowski.

Rok 2002 obfitował w ciekawe koncerty, z których najważniejsza była trasa po Belgii, Holandii i Anglii z francuskim zespołem La Fraction. Największym wydarzeniem w jej trakcie był wspólny występ w londyńskiej Astorii dla kilku tysięcy osób. Na większości koncertów w 2002 r. gościnnie występowała Katarzyna Nosowska. W tym roku ukazały się również kompaktowe wznowienia archiwalnych płyt zespołu. Rok 2003 to m.in. trasa koncertowa z Moskwą, a także udział w festiwalu PRL w Warszawie i Katowicach. Dezerter zagrał tam obok m.in. KSU, Armii i Kultu.

W czerwcu 2004 r. ukazała się płyta: „Nielegalny zabójca czasu”. Jest to pierwsza płyta nagrana z nowym basistą Jackiem Chrzanowskim. Znalazło się na niej 14 utworów. Produkcją i organizacją nagrań zajął się sam zespół. Album był promowany jesienną trasą koncertową, na której gościem była grupa Akurat.

W kwietniu 2005 r. ukazało się pierwsze w historii zespołu DVD. Płyta zawiera zapis koncertu na X Przystanku Woodstock w Kostrzynie nad Odrą. Zamieszczono na nim również wywiad z zespołem ilustrowany archiwalnymi materiałami.

Wiosną 2006 r. zespół zagrał kilka koncertów w Polsce i Niemczech (Berlin, Brema, Hamburg). 24 kwietnia miał swoją premierę dwupłytowy album „Punk’s Not Jazz”, na którym zebrane zostały najpopularniejsze piosenki Dezertera. Wydawnictwo związane było z 25. urodzinami zespołu.

W kolejnych latach Dezerter prowadził głównie działalność koncertową. Wśród najważniejszych występów wymienić można: festiwale: Rock For People w Czechach (2006), Jarocin (2007), OFF Festival (2007), Węgorzewo (2008), koncerty w Edynburgu (2008), w Warszawie – akcja „Ratuj Tybet” (2008) i Berlinie (2009).

W maju 2009 r. zespół zarejestrował piosenkę „Śpiew murów” do słów Tadeusza Gajcego, która ukazała się na płycie „Gajcy” wydanej przez Muzeum Powstania Warszawskiego, przypominającej wiersze poety w aranżacjach polskich zespołów alternatywnych.

W listopadzie 2009 r. grupa wystąpiła w USA (Nowy Jork i Chicago). W Nowym Jorku Dezerter był gościem festiwalu „Walc Rebeliantów: Muzyka Undergroundowa zza Żelaznej Kurtyny”, współorganizowanego przez Instytut Kultury Polskiej. Impreza, wsparta panelem dyskusyjnym z udziałem muzyków, przybliżała Amerykanom życie społeczne i kulturalne w Europie Wschodniej przed rokiem 1989. 

Kolejne miesiące to praca nad nowymi piosenkami zwieńczona sesją nagraniową w lipcu i sierpniu 2010 r. W międzyczasie zespół wystąpił na trzech ciekawych imprezach: w Toruniu w ramach festiwalu filmowego Tofifest (piosenki Dezertera pojawiły się w dwóch znakomitych polskich filmach: „Dom zły” i „Wszystko co kocham”), w Jarocinie ze specjalnym programem „Kłam TV”, a także na Puntala Rock Festival w Finlandii.

Nowy album zatytułowany „Prawo do bycia idiotą” ukazał się w październiku 2010 r. i był promowany piosenkami „Jesteśmy sektą” i „Ratuj swoją duszę”. Po jesienno-wiosennej trasie koncertowej, która objęła również po raz pierwszy Dublin, Dezerter wystąpił na Seven Festival w Węgorzewie i na OFF Festivalu w Katowicach. W listopadzie 2011 ukazał się zapis słynnego występu w Jarocinie’84. Koncert „Jeszcze żywy człowiek, Jarocin’84 Live” do tej pory znany jedynie z kasety został wydany w wersji CD i LP. A jesienią 2012 r. na półki sklepów powróciły reedycje albumów: „Kolaboracja”, „Wszyscy przeciwko wszystkim” i „Blasfemia”.

Rok 2013 przyniósł kolejne koncerty i rozpoczęcie prac nad materiałem na nową płytę, który ostatecznie powstał w pierwszym półroczu 2014 r., a został zarejestrowany w lipcu 2014 r. Album „Większy zjada mniejszego” ukaże się 6 października 2014 r. nakładem Mystic Production. Pierwszą nową piosenką, którą słuchacze mogli poznać jest utwór tytułowy. Jesienią zespół będzie promował płytę na koncertach w Polsce, Niemczech i Wielkiej Brytanii.

Dezerter to:Robert Matera – gitara, śpiew, Krzysiek Grabowski – perkusja, teksty, Jacek Chrzanowski – bas

AnEmJa

Anemja powstała pod koniec lata 2008 roku. Pomysłodawcami byli Darek (vokal), Jaca (gitara,vokal) i Magda Mysza (bas). Cała założycielska trójka ma na swoim koncie występy w lokalnych Gorzowsko- Strzeleckich kapelach (Totalny Paralish, Cierń). Podstawowym założeniem ekipy było granie hc/punk ale gdy do składu dołączył Sławek (bębny) muzyka zaczęła nabierać bardziej ciężkiego metalowego brzmienia. W przypadku bębniarza doświadczenie muzyczne pochodzi z tak odległych czasów że nikt już nie pamięta jak owy skład się nazywał. Pierwsze koncerty odbyły się pod nazwą Synteza, która szybko została porzucona. We wrześniu 2009 roku Anemja nagrała DIY demo „Moja siła". Produkcja zupełnie garażowa, miała na celu zaznaczenie obecności kapeli na lokalnej scenie muzycznej. Wraz z przyjściem nowego roku pańskiego 2010, zespół zaczął pogrywać coraz więcej koncertów na scenie zarówno lokalnej jak i tej nielokalnej. Po dość krótkim poszukiwaniu miejsca do nagrania nowego materiału kapela wpadła do lokalnego studia nagraniowego (2010 rok) SM STUDIO aby zarejestrować materiał który będzie brzmiał bardziej „profesjonalnie" od poprzedniego. Nagrywania podjął się Sergiusz Sokołov, wstawki radiowe są zasługą. Koty a mixami zajął się Sławek (bębniarz kapeli ,przyp. red.), pomysł okładki należał do Myszy. Płytka nosi tytuł „Nowy początek" i zawiera 6 kawałków naszego skromnego autorstwa, wydaną starą piękna zasadą DIY. Materiał zawierał już zdecydowanie bardziej dojrzalszą muzykę. Kawałki straciły zabarwienie punkowe, a pojawiło się więcej elementów hardcore’a i metalu. Działania marketingowo-promocyjne odniosły sukces na polu koncertowy dorzucając parę naprawdę dobrych gigów. Pojawiliśmy się na wspólnej scenie przy boku Apatii, Next Victim jak również zagranicznych kapel Mondo Gecko, No Second Chance, Korrozao. W styczniu 2013 ukazała się ep’ka „Pod presją”. Tym razem skład skorzystał z gościny Quatuka Studio gdzie pod okiem Piotra Fiszbacha został nagrany materiał. Cała reszta jest zasługą zespołu i grupy ludzi, którzy nam kibicują. Na płycie znalazły się cztery utworu autorstwa zespołu i kolejny raz muzyka zmieniła swoje oblicze. Kawałki stały się bardziej rozbudowane i doszło wiele elementów, których do tej pory w muzyce Anemji nie było. Materiał promowany jest kawałkiem „Brak mi słów” do którego również został zarejestrowany materiał video. P.S. Nazwa zespołu odzwierciedla zachowanie wokalisty na scenie.